مقدمه: این شعر بلند را که به محمود درویش تقدیم کرده ام ۱۷ سال پیش سروده ام همان وقت ها که در روزنامه خراسان در مشهد، به کار گِل مشغول بودم. سال بعد که ساکن تهران و آن جا به کار گِل مفتخر شده بودم به صورت غیررسمی – یعنی ویژه یک کنگره – با نام «این پسرهای کتانی« توسط سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران و فرهنگسرای ارسباران چاپ شد اما هرگز در کتابفروشی ها توزیع و درنتیجه رویت نشد. علی رغم این ماجرا سیداحمد نادمی و زهیر توکلی در همشهری اشاره وار سعی در دمیدن روحی در پیکر مرده کتاب و شاعرش داشتند که مهرشان را ارج می نهم فراوان.