یکی از الزامات اخلاقی که مفسر باید در ابلاغ رسالت اصلی خود که همان فهم و انتقال مقاصد الهی از آیات است، رعایت کند، قائل بودن به تحریف ناپذیری قرآن است؛ چرا که تنها در این صورت می تواند فهم صحیح و دقیقی از آیات را داشته و به تبع آن، مفاهیم را به مخاطبان قرآن منتقل کند؛ مفسر در تفسیر قرآن باید به این امر اعتقاد راسخ داشته باشد که قرآن هرگز تحریف نشده است؛ زیرا این پیش فرض بنیادی در فهم و تفسیر قرآن موثر است؛ چون مفسر به این متن کاملا اطمینان دارد و در هنگام تفسیر بر تک تک کلمات و جملات آن اهتمام می ورزد و دقت می کند و نیز احتمال لغزش در متن، نسخه بدل و … وجود ندارد، کلمات و عبارات قرآن پس از نزول تا کنون سالم مانده و علمای مسلمان بر سلامت آن تصریح کرده اند، گرچه اندکی از اخباریان احتمال تحریف بالنقیصه را در قرآن داده اند، ولی سندهای آنان ضعیف است و دیگر علما نیز آن را نادرست دانسته اند، البته منظور ما از تحریف، تحریف لفظی است، نه تحریف معنوی؛ چرا که در طول تاریخ افراد بی شماری وجود داشته اند که معنای قرآن را بنا به مقاصد خود تحریف کرده اند و آیه کریمه (یُحرفونَ الکلمَ عَن مواضعه) (نساء:46) «گروهی از یهود کلمات (خدا) را از جای خود تغییر داده» و….