ساختمان جَو، نمادی است از بحرین و آدم ‌هایش. ایستاده بر کرانۀ ساحل، با چشم ‌اندازی زیبا و دل ‌فریب اما درونش، ظلم‌ اندود، تکه ‌تکه، محصور، تاریک و پر از جور است. زندانی با چهار سولۀ بزرگ که با ظرفیت 456 نفر، 1006 نفر را در خود بلعیده است.

جهاد، دانشجو و نویسنده کتاب «زندان جَو» همچون یوسف نبی، بدون گناهی اثبات ‌شده و فقط به جرم وطن ‌پرستی و مبارزه علیه استبداد به زندان افتاده است. جهاد که هنوز پشت میله‌ های زندان آل‌ خلیفه است، با بیانی داستانی، خاطرات و اتفاقات دوران محکومیتش را روایت کرده است.

«زندان جَو» پنجره ‌ای است برای دیدن نمایی از ستم حکومت آل‌ خلیفه علیه مردم مظلوم بحرین. نویسنده خود درباره این کتاب گفته است:‌
«سفر نوشتن این کتاب 84 روز طول کشیده است. در این سفر، خاطرات دردناکی را یادآوری و حوادث غم‌ انگیزی را با سند و مدرک ثابت کردم که هنگام آماده ‌کردن و نوشتن‌ شان اشک‌ هایم سرازیر می ‌شد. من همه اینها را در شرایطی دشوار و با امکاناتی اندک نوشتم، چون کارم خطرناک بود و به سختی می‌ شد جایی بی ‌سرو صدا و دور از چشم این‌ همه زندان ‌بان یافت که فکر آرام بگیرد و قلم بنویسد. در هر حال مثل اسب با زمان مسابقه می ‌دادم و در شبانه ‌روز ساعت‌ ها با قلم و کاغذم، گوشه‌ ای تنها و دور از همه می‌ نشستم؛ اما چیزی که وقت و انرژی‌ ام را می ‌گرفت این نبود، حقیقتی بود که نمی ‌دانستم و می ‌خواستم آن را از آدم ‌هایی که با دقت انتخابشان کرده بودم کشف کنم.»