در بخشی از کتاب سرمشق آمده است:
شهید حججی را شاید دیده باشی و شاید هم با او زیسته باشی! شاید در مدرسه و کوچه و مسجد کنارت نشسته باشد و لحظاتی را با او سر کرده باشی. محسن در زندگی زمینی اش آدم خاصی نبود؛ بچه ای بود شر و شور. از آن ها که می خواهند همه چیز را تجربه کنند؛ از آن ها که می خواهند همه چیز را بدانند. آنچه محسن را خاص می کند، زندگی جهادی اوست! زندگی ای که پایه اش جهاد بود و عمل به تکلیف و جز با خودسازی نمی توان به آن دست یافت.

این اثر خاطراتی است کوتاه و مستند از زندگی جهادی شهید حججی برای جوانان ایرانی است و در 4 فصل خودسازی اخلاقی، خودسازی جسمی، خودسازی علمی، بینش و بصیرت سیاسی بر اساس زندگی شهید حججی به رشته تحریر در آمده است.

نویسنده: موسسه شهید کاظمی

برگشتم به حاج سعید گفتم: آخه من چطور این بدن ارباٌ اربا رو شناسایی کنم؟! خیلی بهم ریختم. رفتم سمت آن داعشی. یک متر رفت عقب و اسلحه اش را کشید طرفم. سرش داد زدم: شما مگه مسلمون نیستید؟ به کاور اشاره کردم که مگر او مسلمان نبود؟ پس سرش کو؟ چرا این بلا را سرش آوردید؟ حاج سعید تند تند حرف هایم را ترجمه می کرد. آن داعشی خودش را تبرئه کرد که این کار ما نبوده و باید از کسانی که او را برده اند بپرسید، فهمیدم می خواهد خودش را از این مخمصه نجات دهد. دوباره فریاد زدم که کجای اسلام می گویداسیرتان را این طور شکنجه کنید؟ نماینده داعش گفت: تقصیر خودش بوده!، پرسیدم به چه جرمی؟ بریده بریده جواب می داد و حاج سعید ترجمه می کرد: از بس حرصمون رو در آورد،نه اطلاعاتی به ما دادف نه اظهار پشیمونی کرد، نه التماس کرد! تقصیر خودش بود…….!

بازخوانی خاطرات و لحظات زندگی مدافعان حریم عقیله بنی هاشم، حس احترام و ارادت به ساحت والای شهدا را دوچندان کرده، انگار که قرار است کلام چمران شهید را اثبات کنند که می‌گفت: « وقتی شیپور جنگ نواخته شود فرق بین مرد و نامرد، تشخیص داده میشود.»
حالا شیپور جنگ نواخته شده و جوانانی که عمری از شهدا و مردانگی‌های دوران دفاع مقدس شنیده بودند، از جا برخاسته‌اند و خود را به میدانِ مبارزه با کفر و پلیدی رسانده‌اند. پاسدارِ شهید عبدالصالح زارع بهنمیری یکی از همین جوانان است که برای رسیدن به این توفیق الهی و جهاد در راه خدا، تلاش زیادی کرده است.
کتاب خاطرات او امروز پیش روی ماست، خاطراتی سرشار از معنویت، اخلاص، مردانگی و غیرت. خاطراتی که مدام به ما تلنگر می‌زند که چرا ما نباید جزء جوانان غیور مدافع حرم نباشیم؟ چرا نشسته‌ایم و تماشا می‌کنیم؟ چرا فقط به حرف زدن و از شهدا گفتن بسنده کرده‌ایم؟ و به راستی نقش ما در تاریخ اسلام کجاست؟