همسرانی که نمی‌توانند در قالب ارتباط صمیمی، احساساتشان را برای یکدیگر بروز دهند، احتمالاً در جنبه‌های مختلف زندگی زناشویی دچار مشکل می‌شوند. یا زوج‌هایی که قادر نباشند تعارض را به توافق تبدیل کنند، اغلب دچار چرخه‌ای از گرفتاری‌های تمام‌نشدنی می‌شوند که سال‌ها ادامه خواهد داشت.
بخشی از کتاب:
بیان صریح احساسات؛ راهی برای جلب صمیمیت
وقتی شما احساسات خود را می‌پذیرید، در بیان احساس خود از این قاعده استفاده می‌کنید: «وقتی … می‌کنی، من احساس …. می‌کنم» (مثل «وقتی بی‌اطلاع دیر به خانه می‌آیی، من عصبانی می‌شوم»)، اما عباراتی که با ضمیر «تو» شروع می‌شوند (مانند «تو مرا عصبانی می‌کنی») با واسطه هستند و نوعی فرار از مسئولیت‌پذیری محسوب می‌شوند. زمانی که یکی از زوجین نارضایتی خود را به‌شیوه‌ای محتاطانه و با استفاده از عبارات غیرمستقیم و سرزنش‌آمیز بیان می‌کند (مثل «تو مرا مأیوس می‌کنی»)، طرف بیشتر احتمال دارد که مقابل واکنش منفی و خصمانه نشان دهد. در مقابل، زمانی که زوج‌ها نارضایتی خود را جسورانه و با استفاده از جملات مستقیم بیان می‌کنند (مثل «من ناراحتم» یا «من رنجیده‌ام»)، احتمال همدلی و صمیمیت و برخورد آشتی‌جویانه بیشتر خواهد شد.