سی و پنج سال میگذرد؛
اما هنوز پاییز که می‌آید نمیدانم از آتش مهری که بر جانم انداخته غمگین باشم یا مسرور.
به برگهای زیبا و رنگارنگ می‌نگرم؛ با من سخن میگویند:زیبایی مرگ ما از زیبایی زندگی ماست…
آری…پاییز برای من بغضی تمام نشدنی دارد. تب و لرزی است که حس آشنایش گرمابخش وجود من است. هنوز و همیشه نگاهم شور دیدنش را می‌ریزد و مرا بر سر دوست داشتنی‌ترین دوراهی ماندن و رفتن رها میکند.
اصلا پاییز هار من است، وقتی شکوفه میزند زخم‌های دلم در خزان فصل‌ها…
او به من آموخت هر آمدنی رفتنی دارد؛ اما زیبا رفتن کار پاییز است.