به جرات می توان گفت که قصه نامه به شکلی نانوشته در ذهن همۀ قصه گویان وجود دارد. قصه گو از لحظه ای که به قصه می رسد درحقیقت اولین سؤالی که در ذهنش می نشیند این است که برای آن چگونه زمینه سازی کند و قصه اش را چطور شروع کند و در پاسخ به این پرسش اولین سطرهای قصه نامه اش به شکلی ذهنی نگاشته می شود. بنابراین، قصه نامه موضوع غریب و بیگانه ای نیست، ولی سخن بر سر عینیت بخشیدن به آن و چگونگیِ بهره گیری از آن است که در حد حوصله کتاب و بضاعت خود به آن خواهم پرداخت.