می خواستند با سنگ هندوانه نورانی را بشکنند. چیزِ جالبی هم بود. گُنده بود و آویزان؛ مثل یک تنگِ بلور. منتها شیشه اش خیلی ضخیم بود و سنگین؛ اندازه یک هندوانه. نمی شد مستقیم بهش نگاه انداخت. وقتی خیره اش می شدند از چشمشان اشک می آمد. اوایل وقتی شب ها روشنش می کردند مردم می آمدند تماشا. اولین چراغی بود که در مکان عمومی روشن کرده بودند. چند وقتی سروصدایش بود که بلدیه قرار است شهر را چراغ کشی بکند؛ چراغِ برقی. موتوربرقش را چند سال پیش آورده بودند. برای اینکه مردم از چراغ برقی استقبال کنند یک سیم کشیده بودند تا کنار تکیه امیرچخماق و یک سرِ آن به تکیه وصل بود