مادرم همیشه همین جمله را می گوید: «هر کسی غمچان بازی کند غم می چیند.»
با حرف مامان، پرستو یواش سنگ ها را برمی دارد و می گوید: «برویم جای دیگر. مامانت بدش می آید.»
از حرف مامان حرصم می گیرد. به مامان می گویم: «این چه حرف هایی است، مامان؟» بعد، کمی دورتر می نشینیم و مشغول بازی می شویم.

توی پناهگاه شلوغ است. چند وقتی است که عراق شهرها را بمباران می کند. ما هم آمده ایم توی پناهگاه تا از بمب ها در امان بمانیم. بعضی از مردم توی اتاقک هایشان دراز کشیده اند. بعضی دارند غذا درست می کنند. چند زن هم مشغول پاک کردنِ سبزی اند. پناهگاه مثل کوچه ی خودمان شده است؛ حتی بچه ها هم انگار که توی کوچه مشغول بازی هستند. صدای رادیو بلند است: «رزمندگان اسلام مشغولِ پیشروی اند…»