چادرم را درست می کنم و سرکوچه مادام می ایستم . منتظر می شوم تا بابا دور بشود . خیره می شوم به ماشین های خیابان . دوباره بدون اینکه خودم بخواهم ، فکرهای همیشگی هجوم می آورند . یکی نرفته ، آن یکی پیدایش می شود . یکی دوتا که نیستند؛ هرکدام یک گوشه از مغزم را پر می کنند . از همه بیشتر فکر مادر هستم و مترسک ! نمی دانم مترسک را چه کارکنم . وقتی چپ چپ نگاهم می کند ، کم مانده قلبم از کار بایستد . من که جرات نداشتم برای این آدم مزاحم اسم بگذارم . فکر اسم گذاشتن برای همسایه بالایی را دختر مادام به سرم انداخت . آرمینه راست می گوید . همسایه بالایی درست مثل آدمک دراز و لاغر و بدقواره ای است که با چوب و پارچه ، وسط بوته های مزرعه درست می کنند تا پرنده ها وحیوان های دیگر به میوه ها نزدیک نشوند .