اماما، تا پیش از طلوع خورشید 57، تصویر روشنی از حرکت جهانی تو نداشتیم که چگونه ملیون ها انسان، سربر آستان تو می سایند و به امر تو عاشقانه سر میدهند و جگر گوشه های خود را تقدیم می دارند، در تو ذوب می شوند و بسان پولاد، مقاومند، صخرهوش جلوی دشمن تو صف می بندند، زمین زیر گام هایشان، به لرزه در می آید، در عین حال چهره های آرامی دارند و لب های خندان و دستان یتیم نواز و قلب های پر از مهر و صفا.

امّا، در فجر 57 و پس از طلوع خورشید گرمابخش در بهمن سرد، به بهار خرم و شاد، که همه آلاله ها در پای تو می ریزند، همه گل های سرخ سرخ بر تو لبخند می زنند، همه مرغان نغمه خوان به عشق تو می سرایند، همه چشمه ها، به عشق تو می جوشند، گل و گیاه به عشق تو جان می گیرند و طراوت و شادابی می یابند، ایمان آوردیم.
ایمان آوردیم که «دجّال»ها رسوا می شوند.
ایمان آوردیم که «سفیانی»ها سر به نیست می شوند.
ایمان آوردیم که فریاد تو، ندای حیات بخش تو، مهرورزی های تو، کران تا به کران را درخواهد نوردید و فوج فوج، به سوی تو خواهند آمد و تو را چو نگینی در آغوش خواهند گرفت.