یک دانه گندم، هنگامی یاری می شود که پس از تحمل فشار و تاریکی و رنج خاک و پس از طلب رویش، از مقدار نیروی موجود در خودش هم بهره بردارد و تغذیه کند. هنگامی که او به این اقدام دست زد، آن وقت زمین، باران و خاک و باد و حتی کشاورز پیر به یاریش می شتابند و نصر به او میرسد.

انسان باید دستی دراز کند و دست هایی بسازد و همدست هایی نزد هم بیاورد؛ آن وقت باران آسمان و دریای نیل و صیحه آسمان و طوفان سرسخت، به یاری و نصر انسان برخواهند خاست و به یاری او خواهند شتافت.