همین‌قدر بگویم که ورود و حضور در این عرصه جرأت می‌خواهد و جسارت؛ که این‌همه را شاعر مهربان و ادیب و آداب‌دان ما می‌داند، و از میان آن‌همه داعیه‌داران انقلابی بودن، و مردان پُرادعا و خنثی، و قدرت‌طلبان مقام و میز و موقعیت، شاعر ما سراغ مردان بی‌ادعا و انقلابیون حقیقی و مردان اهل خطر می‌رود و خاطره‌ی آنان را شعر می‌کند؛ زیرا شاعر ما آگاه است که وارثان خمینی(ره) بزرگ، امروز شیوخ بالانشین و دیپلمات‌شده و بی‌خطر و کم‌اثری چون بسیاری از انقلابی‌نماهای اسم و رسم‌دار نیستند؛ که انقلاب خمینی(ره) اگر هست و نفس می‌کشد و تا هنوز خواب ابوسفیان‌ها را برمی‌آشوبد، به واسطه‌ی مردانی از جنس بلال و ابوذر و سلمان است؛ مردانی با نام‌های شیخ زکزاکی و سید حسن نصرالله و قاسم سلیمانی و شهید حججی و بزرگانی از این قبیله. و آن که این جماعت را بستاید، ستایشگر زور و قدرت نیست؛ جوان‌مرد عرصه‌ی عشق است و قلندر وادی بیداری.