رضاقلی خان شقاقی تبریزی سرابی، مترجم این اثر، شاعر و تاریخ نویس دوره ی قاجار و از منشیان ناصرالدین شاه بوده است.

در مقدمه ی این کتاب، از فضل و دانش نویسنده، سخن به میان آمده و او را در ریاضی و جبر و هندسه و اخترشناسی سرآمد زمان خویش دانسته اند. تسلط بر زبان فرانسه و انگلیسی از دیگر مفاخر نویسنده ذکر شده است. «بیان شیرین» و «لسان نمکین» از جمله صفت هایی است که نخستین ناشر کتاب، به نویسنده نسبت داده است و این کتاب را شاهدی گویا بر آن دانسته است.

آن گونه که پسرش، میرزا مهدی ممتحن الدوله، در مقدمه آورده، نویسنده در هفتاد و شش سالگی در سحر نوزدهم ماه رمضان سال 1283 در سجاده ی نمازش، در تهران فوت کرده و در وادی السلام مدفون است. دست نوشته های او چندی بعد، به همت پسرش به چاپ سنگی رسیده است. او این کتاب را منتشر کرده که «بر منابر بخوانند و رحمت به روح آن موحد صادق و مؤمن موافق فرستند».

مترجم، لهوف سیدبن طاوس را به دقت و ظرافت، به نظم و در جاهایی به نثر ترجمه کرده است.