نشست، خستگی اش را تکاند روی درخت
شکسته پرهایش را نشاند روی درخت

پرنده از دل مجروح و جان رنجورش
چه ها چه ها که برایم نخواند روی درخت

دم غروب که شد با نسیم آوازش
پرنده های جهان را کشاند رویی درخت

هوای لانه ی خود کرد و بال هایش را
ز گرد و رنگ تعلق تکاند روی درخت

پرنده بود رها بود مثل ما که نبود
پرنده تر شد و پر زد نماند روی درخت