معرفی کتاب

«خاکستری یک کابوس» داستان هایی است که بار دیگر مخاطبان خود را به نمایش صحنه هایی بکر و واقعی و تلخ، از بطن جامعه ساخته دست همین مخاطبان دعوت می کند.
سلیمانی شاید در نگاه نخست داستان نویسی تازه کار و ناشناخته باشد؛ داستان نویسی تجربی که با انتشار نخستین اثر خود به دنبال کسب نام و شهرت است؛ اما داستان های او را به هیچ وجه نمی توان حاصل قلم زدن تجربی یک نویسنده جوان در فضای داستان کوتاه دانست؛ چرا که او در این مجموعه نشان داده است که روایت و داستان برای او چیزی بیشتر از تفنن و پر کردن زمان است و به عبارت ساده تر برای او مقوله ای به شدت جدی است.

«خاکستری یک کابوس» دربرگیرنده داستان هایی رئال و هدف مند است؛ آمیزه ای زیبا و خواندنی از تکنیک؛ انتخاب بکر سوژه داستانی و زاویه دید مناسب. سلیمانی گاه در داستان هایش از یک زاویه دید معمولی و در نگاه اول تکراری، ماجرایی هول انگیز و در عین حال تأثیرگذار را روایت می کند و تا ثانیه پایانی مخاطبش را در تعلیق نگاه می دارد و گاه از یک منظر و بستر روایی بکر و ناب است که تن به روایت داده و حرف هایش را کاملاً جدی و بی پرده به پیش روی مخاطبانش می گذاردومخاطب سلیمانی در این مجموعه در هیچ پرانتز و حاشیه ای تعریف نمی شود. برای او مخاطب چیزی جز انسان درک کننده حس مشترک او و داستان هایش نیست؛ خواه از بالاترین طبقه فکری و اجتماعی و خواه از پایین ترین؛ و گواه این ادعا را می توان در تنوع انتخاب کاراکترها و شخصیت های داستانی در این اثر دید.

او گاه در داستانی مانند «ای روشنی صبح» روایتی بکر از تنهایی انسان معاصر نشان می دهد که با پایانی سرضرب و محکم مخاطبش را وادار به واکنشی آنی حتی به اندازه دقایقی مکث برای ادامه تورق اثر می کند؛ یا در داستانی مانند «تبعید به تنهایی» داستانی تلخ و در عین حال رک و پوست کنده از انسان در بستر زندگی اجتماعی امروز ارائه می دهد که در آئینه شخصیت تمامی مخاطبانش معنی می شود؛ انسانی که رگه های سازنده شخصیت او را می شود در صورت و سیرت تمامی مخاطبانش به روشنی یافت.

از سویی در داستانی مانند «گره کوچک یک دیدار» روایتی طنازانه و خواندنی از بروکراسی های دست ساز انسان در بستر فعالیت های اجتماعی و زیستی او عرضه می کند که با وجود پایان قابل پیش بینی، اثر بسیار خواندی از آب در آمده است.
داستان های مجموعه «خاکستری یک کابوس» در یک نمای کلی نمایی محصور کننده از تنهایی انسان در بستر زندگی اجتماعی و در جوامع دست ساز او در هزاره جدید را نشان می دهد. داستان هایی که تنهایی انسان را مانند زخمی در درون بافت های زنده عاطفی و روانی او به نمایش می کشد؛ گاه در قالب رابطه عاطفی میان یک پدر و دختر نوعروسش؛ گاه در خودکشی یک جوان؛ گاه در عطش وصل و ناکامی در آن و گاه در کینه ورزی های بچه گانه ای که پایانش را با چیزی بهتر از مرگ و نیستی نمی توان به تصویر کشید.