از رسول خدا صلی‌الله علیه و‌ آله روایت شده است که فرمودند: «چون آدم نافرمانی خداوند را انجام داد، منادی از نزد عرش او را ندا کرد و گفت: ای آدم! از جوار من بیرون رو، به درستی که هر که نافرمانی من کند، در جوار من نمی‌باشد، پس حضرت آدم گریست و ملائکه نیز گریستند. پس حق‌تعالی جبرئیل را به سوی او فرستاد. پس او را سیاه شده به زمین فرستاد و چون ملائکه آدم را به این حال مشاهده کردند، فریاد برآوردند و گریستند و صدای گریه‌هاشان بلند شد و گفتند: پروردگارا! خلقی آفریدی و از روح برگزیده‌ی خود در او دمیدی و ملائکه را به سجده‌ی او درآوردی و به یک گناه، سفیدی او را به سیاهی مبدّل کردی!

پس ندا کرد منادی از آسمان که امروز را برای خداوند روزه بگیر و آن روز سیزدهم ماه بود و چون آدم آن روز را روزه گرفت، ثلث سیاهی او برطرف شد. پس روز چهاردهم ماه نیز به او ندا رسید که روزه بدار امروز را برای پروردگارت! چون آن روز را نیز روزه گرفت، دو ثلث سیاهی از او برطرف شد. پس روز پانزدهم نیز به او ندا رسید که روزه بدار و او نیز روزه داشت، پس همه‌ی سیاهی او برطرف شد؛ پس به این سبب این روزها را «ایّام‌البیض» نامیدند. پس از آسمان منادی ندا داد که ای آدم! این سه روز را برای تو و فرزندان تو مقرّر داشتیم که هر کس در هر ماه این سه روز را روزه دارد، چنان باشد که تمام عمر را روزه گرفته باشد. پس آدم از روی اندوه نشست و سر را در میان زانو گذاشت و گفت: اندوهگین و غمگین خواهم بود تا امر خدا برسد. پس حق تعالی جبرئیل را به سوی او فرستاد و گفت: ای آدم! چرا تو را اندوهناک و محزون می‌بینم؟ گفت: پیوسته چنین غمگین خواهم بود تا امر خدا برسد. جبرئیل گفت: من فرستاده‌ی خدا به سوی توام، خداوند تو را سلام می‌رساند و می‌فرماید: ای آدم!