شعاع حباب هوا در اطراف افراد طبقه‌ی متوسط حومه‌ی شهر ساکن استرالیا، نیوزیلند، انگلستان، آمریکای شمالی و کانادا معمولا مشابه است. این شعاع را می‌توان به چهار فاصله‌ و حریم مجزا تقسیم نمود:

1) حریم خصوصی (بین 15 و 45 سانتی‌متر یا 6 الی 18 اینچ)، از میان تمام این فاصله‌ها، این مهم‌ترین حریم است؛ چرا که فرد همچون دارایی شخصی‌اش از آن محافظت می‌نماید. تنها افرادی که از نظر احساسی به فرد نزدیک هستند، اجازه دارند وارد این فضا شوند. این افراد شامل عشاق، والدین، همسر، فرزندان، دوستان صمیمی و بستگان هستند. حریم فرعی به وسعت بیش از 15 سانتی‌متر (6 اینچ) از بدن وجود دارد که تنها در طول تماس فیزیکی می‌توان وارد این حریم شد. این منطقه، حریم خصوصی نزدیک است.

2) حریم شخصی (بین 46 سانتی‌متر و 1.22 متر یا 18 الی 48 اینچ)، این فاصله‌ای است که در ضیافت‌های شبانه، مهمانی‌های اداری، مراسم اجتماعی رسمی و اجتماعات دوستانه حفظ می‌کنیم.

3) حریم اجتماعی (بین 1.22 و 3.6 متر یا 4 الی 12 فوت)، این فاصله‌ای است که ما با افراد غریبه، لوله‌کش یا نجاری که مشغول انجام تعمیراتی در اطراف خانه‌مان است، پست‌چی، فروشنده‌ی محل، کارمند جدید در سر کار و افرادی که شناختی کامل از آن‌ها نداریم، حفظ می‌کنیم.

4) حریم عمومی (بیش از 3.6 متر یا 12 فوت)، هنگامی‌ که گروهی عظیم از افراد را مورد خطاب قرار می‌دهیم، این فاصله‌ی مناسبی است که با اختیار خود آن را حفظ می‌کنیم.

دست دادن، دست دادن یادگار عصر غارنشینی است. هر گاه افراد غارنشین همدیگر را ملاقات می‌کردند، بازوان‌شان را در هوا نگه می‌داشتند و کف دست‌شان را در معرض دید قرار می‌دادند تا نشان دهند هیچ نوع اسلحه‌ در دست‌شان نیست یا مخفی نکرده‌اند. این حرکت طی قرن‌ها اصلاح شده، تبدیل به حرکت‌هایی مانند بالا بردن دست در هوا و قرار دادن کف دست روی قلب شد و به این ترتیب، حرکات گوناگون دیگر نیز ابداع شد. شکل نوین این آداب احوال پرسی قدیمی، قفل نمودن و تکان دادن دست است که در اغلب کشورهای انگلیسی زبان، هم در احوالپرسی آغازین و هم حین خداحافظی، انجام می‌شود. دست‌ها معمولا پنج الی هفت مرتبه حرکت داده می‌شوند.