معرفی کتاب

«ذکر علی عباده» دربردارنده بهترین اشعار علوی در طول تاریخ شعر فارسی است. شعر علوی، شاخه ای پر ثمر از درخت تناور شعر دینی در ادب پارسی است. ادب پارسشش از روزگاران بسیار دور آکنده از مضامین دینی و اخلاقی و معطوف به راستی و رستگاری بوده است و آن گاه که ایرانیان با خاندان عصمت و طهارت و بویژه با شخص و شخصیت مولای متقیان،علی(ع) آشنا شدند،کاملترین نمونۀ راستی و رستگاری را یافتند و بدین ترتیب بود که شعر اسلامی و بویژه شعر شیعی و خاصتر از همه شعر علوی در ادب پارسی پا گرفت و ریشه دواند و درختی شد تناور و پر ثمر.

در این وادی، شعر علوی و ولایی سرودن، خاص پارسی سرایان شیعه نبود، چرا که علی(ع) مولای راستی و رستگاری بود و هر پارسی سرایی که شیفته و تشنه لب راستی و رستگاری بود، به حلقۀ سرایندگان شعر شیعی و علوی پیوست و از اینجاست که در صف مادحان ذات علی و واصفان اوصاف امیرالمومنین(ع)، خیل عظیمی را می یابیم چون سنایی غزنوی، مولوی بلخی، حافظ شیرازی و عبدالرحمن جامی که بر مذهب سنّت بوده و دیوان شعر خود را به شعار علی جویی و علی خواهی آراسته بودند.