شهبازی تمامی این نقدها را با زبانی طنزآمیز و در قالب مشخصی شامل معرفی کوتاه داستان فیلم، چگونه آن فیلم را بسازیم، چگونه آن فیلم را ببینیم و لایه شناسی اثر روایت کرده است.

وی در مقدمه خود بر این کتاب که نشان از نوع نگاه او به آثار انتخابی برای نقد دارد می نویسد:
«از اولین باری که به عنوان اهالی رسانه پایم به کاخ جشنواره فجر باز شد و فیلم ها را در کنار اهالی رسانه و هنرمندان و… دیدم مبهوت اعتماد به نفس کاذبی شدم که در بین آن ها قل قل می زد. و از بالای برج میلاد شره می کرد پایین. بعضی فیلم ها را بیست دقیقه هم نمی شد تحمل کرد اما خود اهالی سینما و برخی اهالی رسانه جوری قربان صدقه هم و فیلم هایشان می رفتند که شک می کردی نکند آنها فیلم دیگری را دیده اند و دارند درباره اش صحبت می کنند. سینمای ایران پر است از این فیلم ها و فیلمسازان و اهالی رسانه اگرچه محترم اند اما الزاما بر حق نیستند.»

شهبازی در بخش دیگری از مقدمه کتابش آورده است:
«اگر در ابتدا به این شک داشتم که به این فیلم ها و شاخصه های فرمی و محتوای شان باید به زبان طنز پرداخت، با خواندن نقدها بر این این آثار مطمئن شدم… جریانی که فیلمی مانند «کاغذ بی خط» را حلواحلوا می کند، می شود با زبانی جز طنز به خود آورد؟ هر چند من خیلی مطمئن نیستم طنز هم بتواند از عهده این کار سترک بر آید.»