زبان شعر، زبانی شیواست که با آن می توان حرف های ناگفته را ساده و روان به گوش مخاطب رساند. در این اثر یک مثنوی زیبا حقایقی را بر زبان شیرین خود جاری می کند که حرف دل همه دلدادگان کوی شهادت است. مضامین این عاشقانه پراحساس، اما ژرف و بامحتوا، خواننده یا شنون
چفیه، یک تکه پارچه نیست؛ یک نماد است که حرف های زیادی برای گفتن دارد. چفیه، راوی حکایت هایی شنیدنی از مناجات های شبانه، حماسه های ناگفته، زخم های فروخورده و بدن های هزار تکه شده، است.
چفیه، حکم یک قبله نما را دارد. گاهی مسیرمان عوض می شود و قبله عاشقی را گم می کنیم. چفیه، راه را نشان می دهد تا هر چه زودتر، لبیک خود را به قافله سالار کاروان عاشورا برسانیم. همین معارفی که در تار و پود چفیه، جای گرفته است، دشمن را وادار کرده تا طرحی بریزد و این نماد ارزشمند را از چنگ صاحبانش برباید. شاید به همین دلیل باشد که رهبرمان برای صیانت از فرهنگ نهفته در چفیه، لحظه ای آن را از خود جدا نمی کند.