ورود / ثبتنام
سبد خرید شما خالی است.
روش های متفاوتی برای تربیت کودک وجود دارد که والدین می توانند با آگاهی از آن ها کودکان خود را تربیت کنند و یک روش قطعی و صحیح برای تربیت کودکان وجود ندارد. درک شخصیت و خلق و خوی کودک یکی از اصلی ترین شیوه های تربیتی مناسب کودکان است که سبب شناسایی بهتر استعدادها و تمایلات کودکان نیز می شود.
نحوه برخورد والدین با کودک، ارتباط مستقیمی با تربیت کودک آنان دارد . برخورد های تربیتی والدین شامل میزان عشق و محبت و محدودیت هایی برای فرزندانشان است به طوری که محبت والدین به فرزندان، موجب ایجاد احساس آرامش کودکان و برقراری ارتباط بهتر کودک با والد می شود، همچنین والدین با محدودیت هایی که برای فرزندان خود قایل می شوند می توانند عکس العمل غیر متعادل و تندی در مقابل رفتار کودک خود نشان ندهند و در مقابل او سلطه جویانه ظاهر شوند .
واکنش تند والدین در مقابل کودکان سبب می شود والدین کودکان خود را تنبیه بدنی کنند و هیچ پیشبرد تربیتی برای کودکان ندارد اما واکنش متعادل باعث می شود تا والدین به نتیجه دلخواه خود در تربیت کودک برسند.
والدین باید با بهره گیری از این 4 روش و الگوهای متفاوت تربیتی ، یک شیوه متعادل برای تربیت کودک بکار گیرند و عشق خود را نثار کودکان کرده و با تعیین محدودیت ها، آن ها را در مسیر درست قراردهند.
والدینی که از شیوه تربیتی محبت زیاد در مقابل کودکان استفاده می کنند،باید صحبت بیشتری با فرزندان خود داشته باشند و وقت بیشتری را صرف آنها کنند .
والدینی که از روش قرار دادن محدودیت‌های زیاد برای تربیت کودک استفاده می کنند باید قبول کنند که روش صحیحی را به کار نمی برند و مانند زمان های قدیم دیکتاتورانه با کودکان رفتار می کنند. هدف از تربیت کودکان، باید آموزش احترام گذاشتن متقابل به آن ها و آماده کردن آن ها برای پیروی از قوانین اجتماعی است و فرقی نمی کند که کدام شیوه تربیتی را بکار می برید.
شما باید شیوه تربیتی را انتخاب کنید که با آن ارتباط بهتری برقرار کرده اید . برخی از والدین شیوه ای را بر می گزینند که والدینشان برای تربیت آنان داشته است زیرا می پندارند که این شیوه بر روی آنان تاثیر گذار بوده اما برخی از والدین با شیوه تربیتی که والدینشان برای آنان داشته به هیچ وجه موافق نیستند.
محبت و محدودیت زیاد بهتر از محبت و محدودیت کم عمل می کند زیرا میزان محبت و محدودیت کم سبب ایجاد شخصیت پایین در کودکان می شود. برخی از والدین به دلیل اینکه کودکانشان برداشت منفی از گفته ها و کارهایشان نداشته باشند ترجیح می دهند هیچ کاری به کار فرزندش نداشته باشند که چنین تصوری کاملا سطحی و به علت ساده کردن وظایف است و هیچ تاثیری درتربیت کودک ندارد.
هیچ گاه زور و اجبار غیرضروری را به فرزندان خود تحمیل نکنید و بیش از اندازه آن ها را خسته نکنید تا مجبور شوند دست به مخالفت های شدید بزنند و بهتر است به جای متوسل شدن به زور با محبت فراوان با کودکتان برخورد کنید.
عشق و محبت خود را، تا جایی که توان دارید نصیب کودکان کنید و در صورت لزوم حد و مرزهای مشخصی برای آن ها تعیین کنید. از شیوه پرخاشگرانه و سلطه جویانه فقط در زمانی استفاده کنید که جان فرزندانتان در خطر بود .
زمانی با کودکان متعادل رفتار کنید که کودکان ملزم به انجام کاری هستند مانند رسیدن زمان خواب کودکان . واکنش غیرفعال ( یعنی واکنش نشان ندادن در مقابل کارهای کودک ) کاربرد دارد که کودک نوشیدنی را از دهان خود بیرون می ریزد در چنین مواقعی طوری وانمود کنید که کودک تصور کند شما فکر می کنید کار او کاملا تصادفی بوده است.
در این مواقع داد زدن سر کودک و یا تنبیه او اشتباه است زیرا کودک با انجام این واکنش ها کار خود را تکرار می کند. بر اساس موقعیت های مختلف شما ملزم به تغییر روش های تربیتی خود هستید و لازم است درموقعیت‌های مختلف، متعادل، منفعل و یا سلطه جو رفتار کنید .
در آخر به این نکته توجه کنید که کودکان امروز متفاوت‌تر از کودکان قدیم هستند و دوست ندارند پند و اندرز بشنوند پس لازم است با آنان با شیوه درستی رفتار کرد.
اگر از شیوه های تربیتی متفاوت برای کودکان استفاده می کنید ، رعایت این نکات برای تربیت کودکان بسیار مهم است:
احترام به شخصیت کودک سبب می شودآن ها این احترام را ببینند و در مقابل به شما احترام بگذارند پس بهتر است همان گونه که دوست دارید با شما رفتار شود با کودکتان رفتار کنید.
اگر از یک شیوه نتیجه نگرفتید مایوس نشوید و آن را ادامه دهید و هرگز قواعدتان را زیر پا نگذارید.
قبل از تنبیه منظور خود را به کودکان بفهمانید زیرا گاهی اوقات والدین منظور خود را به درستی بیان نمی کنند و یا از کودکشان توقع فراوان دارند.
علت رفتار نا‌شایست کودکتان را بشناسید زیرا برخی کودکان اگر از واقعه یا حادثه ای متاثر شوند ، در واکنش به آن دست به رفتارهای نادرست و غیرقابل توجیه می زنند.
بزرگ کردن بچه‌ای که بلد باشد ساندویچ درست کند یک رویا نیست! ما از متخصصان خود راه‌های آسان برای آموزش مسئولیت به کودکان را خواسته‌ایم. مسئولیت پذیری یک عنصر برجسته در موفقیت انسان است و نشان دادن احساس مسئولیت یک امر ذاتی نیست بلکه این ویژگی در متن خانواده و روابط اجتماعی و تعاملاتی که فرد با دیگران دارد امکان رشد پیدا می کند و والدین در این میان نقش محوری را در انتقال روحیه مسئولانه به کودک دارند.
شما نمی توانید به طور ناگهانی مسئولیت را به یک نوجوان محول کنید و انتظار داشته باشید او از نحوه پیروی از آن مطلع باشد.تصور کنید که دختر دبیرستانی به محل کار شما زنگ می زند و شروع به شکایت کردن میکند:”مادر گرسنه هستم، کی به خانه برمی گردی؟”شما می گویید:یک ساندویچ درست کن! او پاسخ میدهد:”صبر میکنم تا برگردی.” مسئولیت دادن به کودکان باید زودتر شروع شود.
هنگامی که وقت کارهای خانه میرسد گریه نکنید. لبخند بزنید و فرزندتان برای کمک دعوت کنید (حتی اگر او کار را طولانی تر می کند). این یک کار تیمی است، وقت گران بهای خود را با کودکتان سپری کنید و به او درسی بیاموزید که در آینده روشنایی و تاریکی را تشخیص دهد؛
“هنگامی که فرزند را دعوت به کاری می کنید، احساس ارزشمندی می کند.” “او این احساسات خوب را می پذیرد و یاد می گیرد که مالکیت خانه اش را بر عهده بگیرد و از حفظ آن قدردانی کند”.
مسیر درست را به کودک نشان دهید:
در سطح کودک با او بازی کنید، کارشناسان دو روش را پیشنهاد می کنند. اول، شما می توانید چگونگی تکمیل کارهای کوچک را به کودک نشان دهید. اگر پسر شما یک میان وعده میخواهد، به او جای سیب‌ها و نحوه شستن آن را نشان دهید.
آیا دختر شما همیشه لباس های کثیف خود را روی زمین می اندازد؟ یک سبد لباس در اتاق او قرار دهید تا بداند جای لباس کثیف کجا است. در مورد وظایف، متناسب با سن کودک با او صحبت کنید و حتما از کلمه “مسئولیت” استفاده کنید، فرزند خود را از وظایفی که از او انتظار دارید آگاه کنید، به نظر می رسد این موضوع مهم است.
مدل مسئولیت:
در مورد وظایف صحبت کنید. بعد از اتمام صبحانه بگویید :”حالا ما ظرف‌های کثیف را در سینک قرار می دهیم”. به صورت دائم از کلمه “ما” استفاده کنید تا ببینید چه راحت مسائل حل میشود. از سایر اعضای خانواده و پرستار بچه خود نیز بخواهید این روش را دنبال کنند شما شگفت زده خواهید شد که این اقدامات برای بچه ها تبدیل به سرگرمی عادی خواهد شد.
ستایش فرزندان برای تربیت کودک مسئولیت پذیر:
بچه ها دوست دارند کمک کنند. آنها می خواهند کمک کنند. برای آنها کارهای روزمره، کار محسوب نمیشود. واکنش مثبت داشته باشید و از الفاظ مثبت برای تشکر از آنها استفاده کنید.
“به تو افتخار میکنم که لباست را روی آویز انداختی!” یا، “برای تخلیه زباله از اتاقت متشکرم!”کودکان احساس مالکیت را برای هر نوع اقدام تکراری توسعه می دهند “این ارتباط ثابت ،به آنها کمک می کند تا ابتکارات خود را در شرایط دیگر، مانند مدرسه و یا بازی بروز دهند.”
انتظارات خود را مدیریت کنید:
هنگامی که از کودک پنج ساله خود میخواهید تا تخت خود را مرتب کند، ممکن است هنوز کار دشواری برای او باشد ؛ انتقاد نکنید یک کار ساده‌تر را در نظر بگیرید . دفعه بعد که تخت خودتان را مرتب میکنید، به او نحوه کار را نشان دهید.
حداقل در ابتدا، زمان و مکان برای پاداش وجود دارد، اما مسئولیت‌پذیری این نیست، سیستم پاداش، برای یادگیری مسئولیت به فرزند نیست، در حالی که پاداش می تواند برای بعضی از بچه ها موثر باشد، اما در دیگران با حس ستایش، صرف وقت با شما و احساس تقویت اعتماد به نفس پاسخ داده میشود. پاداش را برای زمانی بگذارید که کودک کاری فراتر از حد انتظار انجام دهد.
ارائه ساختار و روال:
بچه ها به ترتیب رشد می کنند. به جای ارائه پاداش به آنها برای رسیدن به مسئولیت، قوانین صبحگاهی را تنظیم کنید فرزند شما باید دندان های خود را بشوید، صبحانه بخورد و قبل از تماشای تلویزیون لباس بپوشد (توجه کنید که تلویزیون به عنوان پاداش ارائه نمی شود – این فقط نتیجه اتمام روال است) و او باید بتواند روال را کامل کند.
یک کودک ممکن است به طور کامل متوجه این وظایف به عنوان مسئولیت نشود ، اما ایجاد یک ساختار سالم به او اجازه می دهد روش زندگی سالم را بیاموزد و در آینده، مسیر درستِ انجام وظایف را بیاموزد.
یادگیری مراقبت از اشیا شخصی کودک حس مسئولیت پذیری را در او گسترش می دهد اگر میخواهید فرزندتان پس از یک پروژه هنری میز را تمیز کند، او را مطلع کنید که اگر می خواهد فردا با مداد رنگی و قیچی خود بازی کند ، باید میز را تمیز کند.
اگر این کار را انجام نداد حرف خود را عملی کنید و وسایل را جمع کنید هرچه بیشتر قوانین را اجرا کنید، بیشتر احتمال دارد که بدون خواستن، میز را تمیز کند – یا حداقل بدون آنکه بیش از حد نگران باشید.
“در نهایت انتخاب فرزند شما این است که اسباب بازی را دور نیندازید.” والدین می ترسند بچه ها رنج بکشند، غمگین یا عصبانی شوند، اما اگر ما همیشه مشکلات کودکان را حل کنیم، آنها مسئولیت پذیر بزرگ نمیشوند.
اگر دختر شما هر روز کیف خود را برای مدرسه آماده میکند و کفش های ورزشی بسکتبال را فراموش میکند، نمی تواند آن روز بسکتبال بازی کند. خیلی تمایل دارید که کفش ها را به او برسانید اما این کار را نکنید خوشبختانه او بعدا متوجه مسئولیت‌هایش خواهد شود.
در این روزها که نوجوان‌ها از برنامه‌ها و فعالیت‌های بیرون از خانه خود جدا شده‌اند و زمان فراغت زیادی دارند، باید سهم بیشتری از کارهای خانه را بپذیرند. در اینجا، مهارت‌هایی که به وسیله آن نوجوانان به انجام کارهای خانه ترغیب می‌شوند را بیاموزید.
1- از ادبیات دوستانه استفاده کنید.
انجام کارهای خانه می‌تواند به یک نبرد بزرگ تبدیل شود، در صورتی که فشار و تهدیدهای سخت را چاشنی درخواست خود کنید. اگر بارها و بارها به فرزند خود یادآوری میکنید که ماشین لباسشویی را خالی کند، آشپزخانه را تمیز کند یا ظرف‌ها را بشوید و او هر بار از انجام آن طفره می‌رود، شما وارد یک نبرد شده‌اید و کسی جز پدر و مادر نباید این جنگ را پایان دهد.
2- عوامل حواس‌پرتی را حذف کنید.
اگر فرزند شما بدون نشان دادن لجبازی، کارهای خود را انجام نمی‌دهد، شاید به معنی این است که عاملی حواس او را پرت کرده است. این عامل در بیشتر موارد اینترنت است. پس قانون مشخصی را برای همه اعضای خانواده تعیین کنید و خودتان را هم ملزم به انجام آن کنید که تا وقتی کارها تمام نشود، امکان استفاده از اینترنت و گوشی وجود ندارد. البته خیلی دوستانه و محتاط عمل کنید تا نوجوان دست به لجبازی نزند. به او انگیزه دهید که در صورت انجام کارها به آنچه میخواهد میرسد.
3- برای کارها محدودیت زمانی مشخص کنید.
محدود کردن زمان روشی مناسب برای جلب فرزند به انجام کارهاست. از این کار می‌توانید با بهره‌گیری از تکنیک‌ای مختلف برای مجاب کردن فرزندتان استفاده کنید. مسابقه‌ای ترتیب دهید تا مشخص شود کدام یک از اعضای خانواده، ظرف‌ها را سریع‌تر می‌شوید. همچنین می‌توانید به او بگویید اگر ظرف‌ها را در مدت ۱۵ دقیقه انجام دهی، می‌توانی ۱۵ دقیقه بیشتر از اینترنت استفاده کنی. با این روش، کودک هیجان بیشتری پیدا میکند. با این روش، اگر فرزند شما کار را انجام ندهد چیزی از دست نخواهد داد، اما اگر انجام دهد چیزی به دست می‌آورد.
4- از پاداش مالی استفاده کنید.
گاهی اوقات برای مجاب کردن فرزندانتان به انجام کاری که میخواهید، از پاداش‌های مالی استفاده کنید. فرزند تنها با انجام کار مشخص شده است که به پول میرسد. این کار آنها را برای ورود به محیط شغلی هم آماده میکند.
5- تنبیه مالی هم بگذارید.
تمیز کردن اتاق فرزندان و جمع آوری وسایل آن هم بخشی از کارهایی است که باید از سوی بچه‌ها انجام شود. برای فرزندان کوچک‌تر خود از سیستم بازی و پاداش بهره ببرید، اما برای نوجوانان می‌توانید از تنبیه مالی استفاده کنید. برای مثال اگر بیش از یک بار از نوجوان خود بخواهید که کاری را انجام دهد، او با هر بار تکرار این موضوع، بخشی از پول تو جیبی خود را از دست میدهد و اگر از انجام کارهای خود سر باز زند، دیگر از پول هفتگی خبری نیست.
6- ساختاری برای کارها مشخص کنید.
اگر زمان مشخص و دقیقی را برای انجام کارها مشخص کنید، بچه‌ها می‌دانند که در این ساعت باید کارهای روزانه خود را انجام دهد و این تبدیل به عادت میشود. برای اینکه این عادت ایجاد شود باید از محرک‌هایی که برای آنها جذاب است استفاده کنید. منع استفاده از اینترنت و وسایل الکترونیک می‌تواند گزینه خوبی باشد.
7- از کارها به عنوان مجازات استفاده نکنید.
فرزند شما باید انجام کارهای روزانه را جزء مسئولیت خود بداند و نه مجازات کار و رفتار اشتباه. برای مثال اینکه اگر نوجوان کار نادرستی انجام داده است محکوم به تمیز کردن خانه باشد یک اشتباه بزرگ است. او در آینده انجام کارها را نه یک وظیفه بلکه یک محکومیت می‌بیند.
