آن روز حال غریبی داشتم. ناله های جان خراشِ دل که در کام هوس می سوخت، روح و روانم را به شدت می آزرد.
آری، هوس کریه وجودم، با امواج نگاه تبانی کرده بود؛ یک نگاه غلط داشت باورهایم را در حاشیة گُسل سقوط قرار می داد.
لحظه ای فکر کردم، دریافتم که باید در نخستین گام اشک ندامت از دیدگان جاری شود، تا سوزش هوس را در شراره دوزخی دل خاموش سازد.
دیده و دل در همراهی صمیمانه با یک دیگر، باید به تقویت قوای اعتقادی روی آورند.
دیدگان با تماشای ژرف جلوه های درخشان کلام وحی و دل با درک مفاهیم بلندش، بار دیگر خود را بیارایند.
در پیروی از عترت پاک پیامبر(ص) لحظه ای درنگ نکنند…